เหตุเกิดบนรถเมล์!! [Yaoi]

ข้อมูลเบื้องต้น

 แค่รถติด ทำไมให้นานเป็นพิเศษ

แค่คนยืนบนรถเบียดกัน แต่ทำไมมันเบียดขนาดนี้

แค่ผมยืนชิดกับผม รึมันยืนชิดกับผม ?

...........

‘........’

 บางทีมันอาจไม่ได้คิดอะไรกับผมก้ได้ แค่เห็นผมเป็นของเล่นด้วยซ้ำไป

 ‘กู ไม่ ชอบ ผู้ ชาย.....’ 

 

----------------------

ฝากนักอ่านทุกคน ยังไงก็ติชมกันด้วยน้า 

 

ฉากที่หล่นหาย ให้เซิร์ทหา  Myosotisstory ในอากู๋นะคะ หาไม่เจอถามได้น้า :)


 

เนื้อเรื่อง

                


             ณ ป้ายรถเมล์หน้ามหาลัย ชายหนุ่มผิวขาว หน้าตาที่ออกไปในทางผู้หญิง ถ้าไม่ติดที่ชุดนักศึกษาที่ชายหนุ่มกำลังใส่อยู่นั้นเป็นของผู้ชาย 90% ของผู้พบเห็นคงคิดว่าเป็นผู้หญิงห้าวเป็นแน่ แต่สำหรับผู้คนในละแวกหน้ารั่วมหาลัย ภาพนั้นมันคงชินตาไปเสียแล้ว  

‘เฮ้อ เมื่อไรรถจะมาสักทีวะ ร้อนก็ร้อน ‘ชายหนุ่มนึกในใจ ว่าไปก็ลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อ’บอม  ตอนนี้อยู่ปี2ของมหาลัยนี้อยู่ครับ และตอนนี้ผมก็กำลังรอรถสายสีแดงที่ผมนั่งกลับหอเป็นประจำอยู่ครับ

 ในขณะนั้นรถประจำทางสายสีแดงที่คุ้นตาก็มาจอดที่ป้ายหน้ามหาลัย ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวขึ้นรถเมล์ไป..
 

                ‘ทำไมคนมันเยอะแบบนี้วะ’ ผมนึกในใจที่ผมบ่นแบบนี้ไม่ใช่ว่าเพราะคนมันเยอะนะครับ ปกติมันก็เยอะของมันทุกวัน แต่วันนี้มันเยอะผิดปกติจนผมโดนเบียดจนเซไปหาคนที่นั่งอยู่ที่เบาะเท่านั้นเองครับ
 

‘ทำไมหน้าไอ้นี้มันคุ้นนักวะ’ ไม่เพียงแค่คิดผมค่อยๆหันหน้าไปมองหน้าเจ้าของเบาะที่ผมเพิ่งเซถลามาชิดตะกี้นี้อย่างช้าๆ  ผู้ชายรูปร่างสูงหน้าตาจัดอยู่ในเกณฑ์หล่อ ไม่ใช่หล่อธรรมดานะครับ หล่อมาก แถมยังเป็นคนที่ผมรู้จักดีเป็นอย่างมาก ‘ไอ้กลิ่นธูป’ รูมเมทของผมเองครับ .. เอ๋ แต่ปกติมันก็ไม่ได้ขึ้นรถเมลล์กลับนะครับเพราะมันมีรถยนตร์แล้วด้วยเหตุฉไน มันจึงมานั่งรถเมลล์เยี่ยงผมละ และดูเหมือนผมจะเผลอจ้องไอ้กลิ่นธูปนานเกินไป มันจึงหันมามองครับ ตอนนี้ผมรู้สึกเหงื่ออกเยอะผิดปกติ สงสัยคนมันเบียดและอาการมันร้อน ยังไม่พอตอนนี้ผมก็รู้สึกหายใจไม่สะดวกขึ้นมาแล้วสิ มันจะรู้จริงๆไหมนะว่าผมชอบมันอยู่ เสียงของกลิ่นธูปเรียกให้ผมหลุดออกจากภวังค์ความคิด
 

‘เชี่ยบอม มึงมองอะไร’

‘ปะ...เปล่า  ทำไมวันนี้ไม่ขับรถกลับวะ’

‘รถอยู่อู้ กูเอาไปซ่อม’
 

                ประโยคสั้นๆสามประโยคถึงแม้มันจะดูงั้นๆ แต่เชื่อไหม? เพียงแค่ได้คุยกับคนที่คุณแอบชอบมานาน มันก็ทำให้หน้าตาที่ตัวเล็กกว่าแดงขึ้นมาได้
 

‘มึงเป็นไร มึงร้อนหรอ ’

‘ปะ...เปล่า คนเบียดกูร้อน’
 

ไอ้กลิ่นธูปอยู่ดีๆมันก็หันมาถามผมครับ ตกใจแทบแย่ จะให้ตอบว่า เปล่ามึงคุยกับกู กูเลยเขิล แบบนี้หรอครับ ผมไม่กล้าทำลายความเป็นรูมเมทระหว่างผมกับมันหรอกครับ แค่ให้ผมอยู่กับมันเป็นรูมเมทอย่างนี้ทุกๆวันก็ดีอยู่แล้ว
 

                ผมรู้สึกว่าตอนนี้ทำไมผมถึงถูกเบียดให้เข้าใกล้กลิ่นธูปขึ้นเรื่อยๆก็ไม่รู้ .....
 

‘ชิดในอีกครับ ชิดในอีก ให้คนอื่นเข้าด้วยครับ’
 

เสียงพี่กระเป๋ารถตะโกนมาแต่ไกล พี่ครับพี่จะรูปไหม ไอ้บอมคนนี้เบียดไอ้กลิ่นธูปจนคนมองมาเค้าคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว TT’ ในขณะที่ผมยืนโหนรถเมลล์ กลิ่นธูปมันก็นั่งอยู่แต่เบาะ แต่ที่มันไมได้ลุกซักที เพราะคนที่เพิ่งรถมา มีแต่ผู้ชายครับ ไม่พอหุ่นแต่ละคนถึกๆทั้งนั้น แล้วทำไมต้องเบียดผมกับกลิ่นธูปด้วย อ๊ากกก จะบ้าตาย
 

ในระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรบ้าๆในหัว ผมรู้สึกว่ามีลมหายใจร้อนอยู่หลังผม เมื่อผมชำเลืองหางตาไป ไอ้รูเมทตัวดีนั้นแหละครับ หน้ามันอยู่ที่หลังผมเป๊ะเลย  จะเขยิบหนีก็ไม่ได้ จะโทษมันก็ไมได้ครับ เพราะผมถูกเบียดไปหามันเอง  แล้วมันจะรู้ไหมครับเนี่ย ว่าไอ้คนโดนมันรู้สึกยังไง ใครก็ได้ช่วยผมด้วย
 

เหมือนพระเจ้าจะเข้าข้างผม มีหญิงแก่คนหนึ่งเดินขึ้นมาบนรถ ไอ้กลิ่นธูปเลยลุกขึ้นให้ยายคนนั้นนั่งครับ ในที่สุดผมก็จะรอดจากลมหายใจร้อนๆของมันแล้ว ก่อนที่ผมจะทนไมได้

แต่ผิดคาด !!!!

อย่าลืมสิครับว่า คนเยอะ กลิ่นธูปเมื่อลุกขึ้นแล้ว มันก็เขยิบไปไหนไกลไม่ได้หรอกครับ มันยืนอยู่หลังผมนี้เอง...

‘ธูป เมิงเยิบไปหน่อย อย่าเบียดกู กูหายใจไม่ออก’

‘เชียบอมเมิงบ่นไร คิดว่ากูอยากยืนเบียดเมิงงั้นสิ ’

‘เปล่า กุไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น’

‘..... ’

อ่า... จึกไปหลายดอกเลยทีเดียว เหมือนมีอะไรแหลมๆมาแทงใจผม ผมไม่น่าพูดออกไปเลย น่าจะตักตวงช่วงเวลาที่อุส่าได้ยืนใกล้ชิดติดมันขนาดนี้ไว้แท้ๆ  

‘…!!!’

ตอนนี้ผมรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆของมันที่เป่ารดใบหูของผมอยู่ คราวนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร ไอ้กลิ่นธูปแน่ๆ ผมมั่นใจว่ามันไมได้แกล้งผม

แค่รถติดไฟแดงแปปเดียว ทำไมผมรู้สึกว่านานเป็นพิเศษ

แค่คนยืนบนรถเบียดกัน แต่ทำไมมันเบียดขนาดนี้

แค่ผมยืนชิดกับผม รึมันยืนชิดกับผม ?

แค่....

อะไรไม่รู้แล้วครับ ตอนนี้ผมเริ่มจะเคลิ้มแล้ว ผมไม่น่าภาวนาให้มันลุกจากเก้าอี้เลยให้ตายสิ เหมือนกลิ่นธูปมันจะไม่รู้ว่ามันทำอะไร แต่ผมนี้สิ ตอนนี้แทบจะทนไม่ไหวแล้ว คุณจะทนได้ไหม ถ้าคนที่คุณแอบชอบ มาหายใจ รดต้นคิคุณแบบนี้ ยืนเบียดกันแบบนี้  ถ้านานกว่านี้เดาได้เลย  บอมน้อยกำลังจะลืมตาดูโลก!!

.

.

.

ก่อนที่อารมณ์ผมจะเตลิดไปมากกว่านี้ พวกผมถึงหอพักแล้วครับ ทันทีที่ถึงผมรีบเข้าไปกกตัวอยู่ในห้องทันทีเลยครับ ผมไม่รู้ว่ากลิ่นธูปมันจะเห็นหน้าผมไหม มันจะรู้รึเปล่าว่าผมคิดอะไร มันจะรู้รึเปล่าว่าผมมีอารมณ์เพราะมันยืนเบียดผมบนรถเมลล์ นี้ผมเป็นโรคจิตสิน่ะ !

‘ก๊อกๆ….ก๊อกๆ’

‘บอมเมิงเปิดประตูให้กูหน่อย..’

เอาแล้วไง ไม่ต้องทายก็รู้ว่าใครที่เคาะประตู้ห้องของผม ผมควรจะเดินไปเปิดประตูให้กลิ่นธูปดีไหม..

รึผมควรจะปล่อยให้ประตูมันปิดอย่างงั้น ... ผมรวบรวมความกล้าที่มีเหลืออยู่อันน้อยนิด (หลังจากที่เสียไปตอนอยู่บนรถเมล์) สูดหายใจเข้าปลอดลึกๆ ก่อนที่จะพยายามบังคับขาของตัวเองไปที่ประตูห้อง

                ‘แอ๊ด.....’ เมื่อสิ้นเสียงประตูเปิดออก ร่างสูงก็โผเข้ามาทันที...

                ผมไม่รู้วินาทีนั้นเกิดอะไรขึ้นรู้แค่ว่าผมเดินไปเปิดประตูห้องให้รูมเมทที่ผมแอบชอบ...กลิ่นธูป

แต่ตอนนี้ผมทำไมถึงมาอยู่บนเตียงได้ และยิ่งไปกว่านั้น กลิ่นธูปกำลังค่อมผมอยู่ !!
 

ฉากถูกตัด 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

..

.

.

  ไหนๆเรื่องมันก็ผ่านมาถึงขนาดที่ผมกับมันทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันครั้งแรกแบบที่ไม่รู้ที่มาที่ไปแล้วนั้น  ผมควรจะต้องบอกความรู้สึกให้มันรู้....

‘กลิ่นธูป กูชอบมึง’

‘........’

หลังผมพูดจบ กลิ่นธูปมันหันมามองหน้าผมแว็บนึง  ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากนั้น .... ไม่มีการตอบรับ น้ำตาผมค่อยๆไหลออกมาเป็นสายผมคิดผิดรึเปล่าที่สารภาพออกไป บางทีมันอาจไม่ได้คิดอะไรกับผมก้ได้ แค่เห็นผมเป็นของเล่นด้วยซ้ำไป

 ‘กู ไม่ ชอบ ผู้ ชาย.....’

ชัดเจนและเจ็บปวดเหมือนมีน้ำทิ่มกลางใจ ตอนนี้ไม่อยากจะอยู่ที่นี้แล้วครับ โดยเฉพาะตอนนี้ ตาของผมพร่ามัวเป็นผลจากน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างหนัก ผมไม่กล้ามองหน้ากลิ่นธูปแล้ว ผมควรจะทำไงดี สิ่งเดียวที่ผมตัดสินใจทำตอนนี้คือเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ในใจภาวนาให้มันอย่าเกียจผมเลยนะ

‘เดี๋ยว...หันหน้ากลับมาฟังกูให้จบ...แล้วกูก็ไม่ชอบหน้าเมิงตอนร้องไห้ ’

กลิ่นธูปจับใบหน้าของผมให้หันมาปะทะกะใบหน้าของมัน

‘มองตากูด้วย บอม’

ผมค่อยๆมองเข้าไปในนัยต์ตาสีนิลของกลิ่นธูป มันต้องการจะสื่ออะไรกับผม...

‘ที่กูบอกกูไม่ชอบผู้ชายนะ....’

จึก ! เหมือนมันจะย้ำประโยคที่ว่ามันไม่ได้ชอบผู้ชายให้ผมฟังนะครับ...

‘กูนะ  ไม่ชอบ ผู้ชาย...........คนอื่นที่ไม่ใช่มึง  ’

นี้ผมฟังไม่ผิดใช่ไหม กลิ่นธูปมันกำลังบอกชอบผม  เหมือนมีน้ำเย็นมาชโลมใจ ความรู้สึกตะกี้นี้หายไปหมด ทั้งความน้อยเนื้อต่ำใจ เสียใจ ผิดหวัง เศร้าใจ น้อยใจ หรือ ตัดเพ้อ ตอนนี้ผมรู้สึกหัวใจผมกำลังพอง เหมือนเลือดจะสูบฉีดไปทั่วจริงๆ  ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแขนผมไปคล้องคอมันตอนไหน

‘หืมม ยิ้มได้ละนี้.................งั้นกุขออีกรอบนะบอม’

เห๋ ผมฟังไม่ผิดใช่ไหม ยังไม่ทันที่ผมจะได้อ้าปากพูดไป

‘ธูป....!!!’

(ก็เออ นั้นแหละ T[]T)

 


.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

แถมจ่ะ 55555

‘ธูป ทำไมวันนั้น มึงถึงมาจูบกู’

‘กูเห็นมึงอ่อยผู้ชายในรถเมล์’

‘มึงรู้ได้ไงกูอ่อย’

‘ก็กูเห็นมึงหน้าแดง’

‘เอิ่ม กูบอกแล้วไงธูปว่ากูร้อน’

‘เออ เอาเหอะบอม ถ้าไม่มีวันนั้น ก็ไม่มีเราวันนี้หรอก’

หลังพูดจบ กลิ่นธูป หันไปสูดแก้มของบอมฟอดใหญ่  ก่อนจะเงยหน้ามายิ้ม

‘ฮ่า..... ชื่นใจ ..... ’

------------------------ จบบริบูรณ์--------------------------------

*ใครเห็นคำผิดแก้ไขให้ด้วยน้า เดี๋ยวให้บอมบอมจุ้บ 2 ที
วันนี้แวะมาแก้โค้ดตกแต่งค่ะ ฝากเรื่องใหม่พี่รติ ไว้ในอ้อมกอดทุกคนด้วยน้า ~

*อัพเดทล่าสุด นิยายโดนแบน บอกว่าเนื้อหาไม่เหมาะสม แก้ไขให้แล้วน้า :)